Artiest: Billie Holiday
Auteur: Lewis Allan
Label: Commodore
Jaar: 1939

Song over lynchpraktijken, geschreven door Abel Meeropol, een jonge schoolmeester en linkse activist uit de Bronx onder de schuilnaam Lewis Allan. Mogelijk geïnspireerd door een dubbele lynching in Marion, Indiana in 1930 en waarvan een heel beroemde foto bestaat. Meeropol schreef het eerst als gedicht dat in '37 voor het eerst gepubliceerd werd als Bitter Fruit in de vakbondspublicatie The New York Teacher. Daar waar hij vaak anderen vroeg muziek te bedenken bij zijn teksten, hield Abel eraan voor Bitter Fruit die klus zelf te klaren. Als song werd het toen een aantal keren gezongen door zijn vrouw Anne en door de zwarte Laura Duncan, meestal op linkse bijeenkomsten en o.a. tijdens een anti-Franco benefiet ten tijde van de Spaanse Burgeroorlog. Meeropol stapte met zijn song hoogstpersoonlijk naar de New Yorkse Café Society, wellicht de enige plaats waar Strange Fruit gehoor kon verwachten, waar rassengelijkheidsgedachten gemeengoed waren en waar Billie Holiday toen op de planken stond. Die vond er aanvankelijk niet veel aan; het is zelfs zeer de vraag of die bij eerste lezing wel doorhad over welk fruit het precies ging in die song. Uiteindelijk zou ze hiermee al haar shows afsluiten en - ongeacht het succes - daarna niet meer terugkomen om zo de boodschap van Strange Fruit feller te onderstrepen. Volgens jazzcriticus Leonard Feather was dit het eerste significante anti-racistisch protest in woord en muziek, voor New York Post columnist Samuel Grafton was dit de Marseillaise van the South en voor latere Atlantic producer Ahmed Ertegun viel de Billie Holiday-opname van Strange Fruit doodeenvoudig samen met het begin van de civil rights movement. Omdat haar eigen platenfirma (Vocalion/Columbia) er niets voor voelde om aan politiek te doen, switchte ze hiervoor over naar Milt Gablers Commodore-label.

Abel Meeropol heeft nog moeten procederen om royalties op zijn eigen compositie te ontvangen. Toen hij die dan eindelijk kreeg werd hij weer op de rooster gelegd door Communistenjagers die wilden weten of hij Strange Fruit misschien in opdracht van Moskou geschreven had en of hij toevallig geen deel van de opbrengsten aan de Communistische Partij had doorgespeeld. Laat in de jaren 70 ontwikkelde hij Alzheimer. Toen hij in de terminale fase niemand meer herkende bleek hij wel nog in staat om mee te zingen telkens zijn song weerklonk.