Artiest: Abbie Mitchell
Auteur: George Gershwin/DuBose Heyward
Label: Musicmasters
Jaar: 1935

Vertolkte de rol van Clara in de oerversie van Porgy & Bess. Repetitieopname voor deze Gershwin-opera, ingeleid door George Gershwin zelf (op cd Gershwin Performs Gershwin: Rare Recordings 1931-1935). Van de première in Boston, op 30 september 1935, is niets bewaard gebleven. Eerste plaatopname: blanke Helen Jepson (23.10.1935 - Victor). Weten we sedert het verschijnen van het boek rond Summertime van Jimmy Tigges en Paul Groenendijk: Moed Gevraagd Bij De 834ste Versie (Panta Rhei). Alban Bergs opera Wozzeck, meer bepaald het wiegelied van Marie (Eia Popeia) klinkt doorheen de wazige akkoorden van Summertime. Gershwin was een fan.

Vaudevilles, musicaltheaters, filmzalen, concertgebouwen, overal had George Gershwin zijn sporen al nagelaten toen daar in 1935 ook nog eens operahuizen bijkwamen. Hij en zijn broer Ira waagden zich dat jaar aan de operabewerking van de roman Porgy van de zwarte auteur Edwin DuBose Heyward. Daarin beschrijft die de belevenissen van een zwarte vissersgemeenschap voor de kust van de Carolinas. Eerder had componistenduo Jerome Kern en Oscar Hammerstein II interesse betoond voor dat verhaal, zij wilden het in een musical omzetten en daar moest Gershwin dus een schepje bovenop doen. Zijn operavoorstel boeide auteur Heyward meer, in die mate dat hij nog mee aan het libretto hielp schrijven. Ten einde zich zo goed mogelijk in de materie in te werken, trok Gershwin zich maanden terug op Folly Island voor de kust van South Carolina, te midden van een Afro-Amerikaanse Gullah-communauteit, op zoek naar diepgewortelde muzikale inspiratie. De zwarten op die kusteilanden waren een stuk minder geïntegreerd dan die op het vasteland van Amerika, die spraken ook geen zuiver Engels, eerder een mengtaaltje met nog heel wat Angolese elementen in, wat natuurlijk de authenticiteit van de uiteindelijke opera alleen maar ten goede kwam. Porgy And Bess, want dat werd het uiteindelijk, gaat over een kreupele zwarte die verliefd wordt op een prachtige zwarte vrouw maar het loopt slecht af: ze raakt verslaafd aan cocaïne en volgt haar dealer richting New York, Porky verweesd achterlatend. Niet zo evident allemaal, zeker in Amerika niet, zeker niet in die tijd. Segregatie was doodnormaal, dus om dan zwarten ten tonele te voeren en dan nog in alle hoofdrollen, ging menige operaliefhebber te ver. Othello tot daar aan toe. Bovendien, men kende Gershwin tot dan toe van vrolijke musicals, dus verwachtte men hier eerder een soort operette, Im Land des Lächens of iets dergelijks, zeker halfweg die alsmaar depressievere thirties. Niets daarvan en vandaar dat de opera aanvankelijk geen onverdeeld succes werd. Men kan moeilijk van een mislukking spreken, maar lyrisch of laaiend was men toch ook niet. Men deed over het algemeen erg gereserveerd over Porgy And Bess. George Gershwin bleef daar stoïcijns bij; die was er van overtuigd dat vroeg of laat kritiek en publiek zouden bijdraaien en hij kreeg nog gelijk ook, maar dié dag heeft hij zelf niet meer meegemaakt. George overleed twee jaar na de première. Ook de individuele zangnummers uit de opera, hoe bekend en wijdverspreid die ook zijn, werden nooit hits; zeer eigenaardig is dat. Openingslied Summertime bv., zó bekend, in meer dan duizend versies opgenomen, maar de enige die er ooit mee in een top 10 heeft gestaan was Billy Stewart; alle groten der aarde hadden Summertime ooit op het repertoire, tot Liberace, François Glorieux, James Last en Kurt Edelhagen toe, maar het enige succes was voor die nobele onbekende en dan nog vooral dank zij die gimmick aan het begin.