Artiest: Casa Loma Orchestra with Glen Gray
Auteur: Richard Rodgers/Lorenz Hart
Label: Decca
Jaar: 1934

Zang: Kenny Sargent.

Blue Moon was één van de nummers die Presley zelf aandroeg toen hij voor de tweede keer bij Sun een sessie deed. Ballads was wat hij het liefst zong, daarin kon hij de meeste gevoelens kwijt en precies die gevoelens intrigeerden Sam Phillips want die hadden niets van dat overdreven sentimentele zoals bij diegenen die dat voordien al zongen ("I don't sound like nobody"). Die crooners uit de forties en thirties leken het zelfs over een geheel andere maan te hebben. Die van Presley weerspiegelde zich in de efficiënte echo van de Sun-studioruimte, enkel gehuld in een schaars negligé van gitaar en bas. Vergeleken daarmee leken de Blue Moons van de vorige generatie eerder ingekleurde wenskaarten van de rommelmarkt.
De melodie was eerder ook al voorzien voor de Hollywood Revue Of 1933 (waarin het zou gezongen worden door seksgodin Jean Harlow als The Prayer). Met een lichtjes gewijzigde tekst zong Shirley Ross het als The Bad In Every Man in de beruchte gangsterfilm Manhattan Melodrama ('34) maar daar werd toen te veel doorheen gepraat. Dus schreef Hart nog maar eens een andere tekst en vanaf toen ging eindelijk Blue Moon schijnen. Manhattan Melodrama was niet zozeer berucht om die vroege Blue Moon, wel omdat John Dillinger uitgerekend die film was gaan bekijken in Chicago toen hij bij buitenkomen op een regen van politiekogels werd verwelkomd.