Artiest: Ashley & Foster
Auteur: traditional
Label: Vocalion
Jaar: 1934

Tom Clarence Ashley & Gwen Foster als The Rising Sun Blues, gezongen vanuit een mannelijk standpunt, met een Jimmie Rodgers-achtige yodelgitaar aan het begin (die toen trouwens nog maar net een paar maanden dood was) en geheel in het midden latend of het hier om een bordeel dan wel om een nor gaat ("...to spend the rest of my weary life beneath that rising sun"). Tom zat in dezelfde Medicine show als Roy Acuff (Doc Hauer's) en leerde hem die song. Zelf beweerde Tom het van zijn grootmoeder (Enoch Ashley) te hebben geleerd. Eigenlijk is het een song om effectief door vrouwen gezongen te worden. Het Library of Congress had notie van die song sedert 1925, zij het toen zonder enige verwijzing naar New Orleans. Nooit gepubliceerde maar wel (onder mijnwerkers) oraal overgeleverde vuile versies uit de Ozark Mountains (Arkansas) reveleren onmiskenbaar een bordeelachtergrond (in Baxter Springs, ginder net over de grens met Kansas) en terug te voeren tot minstens 1905.
Tune verwant aan Lord Barnard And Lady Musgrove, een song uit Suffolk, Engeland. De melodie vertoont ook enige gelijkenis met die van Engelse ballade Matty Groves (1600s). Alan Lomax (zie ook voetnoot) noteerde ooit volgende zin in een song van folkzanger Harry Cox (uit Norfolk): "If you go to Lowestoft and ask for the Rising Sun, there you'll find two old whores, and my old woman's one". Er heeft ooit inderdaad een Rising Sun pub bestaan in dat vissersdorp, ook al omdat die plaats zo ver in het oosten van Engeland ligt (The Town Of The Rising Sun). Niet voor niets is er een boek verschenen uitsluitend over dit lied: Chasing The Rising Sun van Ted Anthony (Simon & Schuster). Het kan ook zijn dat Cox die Lowestoft strofe in zijn opname smokkelde om van Lomax's gezaag af te zijn.

"There is a house in New Orleans..." Volgens songarchivaris Alan Lomax kenden heel wat jazzmuzikanten uit New Orleans de song al van voor W.O. 1 en geen wonder: het stikte ginder van de échte Houses of the Rising Sun in en om de French Quarter: er was een Rising Sun Coffee House op nr 9, Old Levee Street (tegenwoordig nr 115, Decatur Street), er was het Rising Sun Hotel in Conti Street (afgebrand in 1822 en waar laatst door archeologen opvallend veel potjes lipstick en poederdozen werden opgegraven) en er was het bordello van Madame Marianne Du Soleil Levant op nr 826-830, St. Louis Street, waar je niet alleen terecht kon voor wereldlijke geneugden maar waar ook spirituele ceremonieën werden gehouden, getuige twee oude rituele voodoo-altaren die daar nu nog staan. Het huis waarover sprake in de song is daarom misschien onmiskenbaar een bordeel, maar het oorspronkelijke House was dat daarom niet noodzakelijk. Zoals café Onder De Toren naar de nabijgelegen kerk verwijst, zo verwijst het ball & chain-vers in de laatste strofe en de Franse vertaling van Johnny Hallyday (Le Pénitencier) net zo goed in de richting van een nor. Dave Van Ronk, de man van wie Dylan dit nummer leerde, beweerde ooit een foto te hebben gezien van de Parish Prison van New Orleans (afgebroken in 1895) met in een rond raam pal boven de ingang tot de vrouwenafdeling, een opgaande zon motief zoals in de vlag van Japan (het land van de rijzende zon). Wat het - nog altijd volgens Van Ronk - volkomen aannemelijk maakt dat toen hele bevolkingslagen best wel zullen geweten hebben welk huis men bedoelde als van iemand in New Orleans werd gezegd: "He/she's in the House of the Rising Sun". Een lang krantenartikel over de afbraak van het gebouw (in de Times Democrat van 10 maart 1895) maakt geen melding van dat raam, noch van enige allusie op de mogelijke volkse bijnaam van het gebouw. Wat daarom nog niets wil zeggen. De lezers van die krant waren niet noodzakelijk vertrouwd met het lingo van de potentiële bajesklanten. De oude Parish Prison was een verdoemd gebouw. In 1891 werden daar 11 Siciliaanse gastarbeiders gelyncht (Italianen waren toen de niggers van New Orleans). Het stond vlak naast Storyville op het blok gevormd door St. Ann Street, Tremé, Orleans en Marais, voor een deel op de plek waar nu het Municipal Auditorium staat (achter Congo Square). Het Williams Research Center (410 Chartres Street) heeft er een heel dossier over, met fotos. Datzelfde rijzende zon-motief siert trouwens nog steeds menig dakfries van huizen binnen de French Quarter, vooral in de blokken tussen Bourbon, Dumaine, Burgundy en Barracks. Het geldt hier meestal om kleine houten huisjes, nog echt uit de tijd van de Fransen en dan zijn er twee theorieën: ofwel waren die rising sun-motieven een discrete aanduiding voor prostitutie, dat je daar dus de nacht kon doorbrengen, ofwel moeten we er niet meer achter zoeken dan een hint naar zonnekoning Lodewijk XIV, niet voor niets de naamgever van heel Louisiana. Of hoe het paleis van Versailles misschien nog het meest aanspraak mag maken op de titel.