Artiest: Orch. de la Société des Concerts des Conservatoires
Auteur: Joseph Kosma
Label: Pathé Marconi
Jaar: 1946

O.l.v. Roger Désormière in film Les Portes de la nuit. Waarin ook een harmonica-versie door een Parijse clochard, een geneuriede versie door Yves Montand, een gezongen versie door zijn tegenspeelster Nathalie Nattier en een jazzversie door Aimé Barelli.

Een van de sterkste amoureuze rouwregels uit de hele wereldcatalogus, over herfstbladeren die bij bosjes op een hoop worden geveegd, het beroemdste gedicht van Jacques Prévert op muziek van Joseph Kosma. Vertrekpunt is een melodie gecomponeerd voor een pas de deux in het ballet Le Rendez-vous, gecreëerd door het dansgezelschap van Roland Petit in 1945 (in een decor van Picasso). Hierdoor ontroerd besloot Marcel Carné er een scenario op te baseren, door hem verfilmd als Les Portes de la nuit. Voor de hoofdrol was Marlène Dietrich aangezocht (naast Jean Gabin) maar toen die uiteindelijk niet meededen - Gabin niet omdat la Dietrich afhaakte - kwam ook de muziek bij die pas de deux in het gedrang. Kosma had immers speciaal met Dietrich in gedachte van die oorspronkelijke balletmuziek een chanson gemaakt met als tekst een bestaand gedicht van Prévert. Alles wat daar in de film van overbleef waren instrumentale flarden, geneuriede en afgebroken gezongen versies door Yves Montand en Nathalie Nattier, respectievelijk de vervanger van Gabin en de vervangster van la Dietrich. De film flopte maar dat melodietje overleefde en hoe! Begin '48 werd het voor het eerst op plaat gezet door Cora Vaucaire, een wat minder bekende Rive Gauche-chansonnière, tenzij dan als de eerste die Les Feuilles mortes op plaat zette. Pas daarna kwam de eerste plaatversie van Montand, gevolgd door een van Jacqueline François en haar versie uit '49 werd ondersteund door een korte film met sfeerrijke herfstbeelden; noem dat gerust de allereerste Franse clip! De kettingreactie bleef niet uit, niet het minst door de versies van Juliette Gréco en van Edith Piaf, de eerste die het ook in het Engels zong. Volgt dan nog een memorabele live-versie van Yves Montand in de Parijse Etoile, recital dat in '53 integraal op plaat verscheen en dat zijn reputatie als chansonnier en die van het lied definitief zou vestigen. De instrumentale versie van Roger Williams - met 2 miljoen verkochte exemplaren de eerste instrumentale hit in Amerika - deed de rest. Talloze jazzversies volgden en ook Hollywood, waar een film werd gemaakt rond Les Feuilles mortes en waarin Autumn Leaves werd gezongen door Nat King Cole. Gainsbourg heeft het erover in zijn La Chanson de Prévert en de bladeren blijven maar vallen.