LOVESICK BLUES
Aangemaakt op 13/03/2001Laatste aanpassing op 02/03/2024
Artiest: Elsie Clark
Auteur: Irving Mills/Cliff Friend
Label: Okeh
Jaar: 1922
Gepubliceerd als I've Got The Love-sick Blues en geïntroduceerd door vaudevillezangeres Anna Chandler. Coauteur Irving Mills schreef naast Duke Ellington ook mee aan It Don't Mean A Thing If It Ain't Got That Swing, Mood Indigo en Caravan. De andere coauteur Cliff Friend verkocht zijn aandeel in deze compositie voor $500 tijdens de Depressie. Zie onder Wah-Hoo!
Covers:
- 1922:
- 1922:
- 1924:
Emmett Miller [voor OKeh (Ralph Peer)]
- 1928:
Emmett Miller & His Georgia Crackers [met Jimmy en Tommy Dorsey; de versie die Hank Wiliams kende; met de jodel die Jimmie Rodgers beïnvloedde]
- 1939:
Rex Griffin [voorbeeld voor Hank Williams tien jaar later]
- 1949:
Hank Williams [n°1 C&W, 16 weken lang; zijn versie leunt aan bij die van Rex Griffin]
- 1957:
- 1957:
- 1959:
- 1960:
- 1960:
- 1962:
Frank Ifield [n°1 UK]
- 1962:
- 1963:
Eddy Mitchell [als Je ne pense qu'a l'amour]
- 1964:
- 1970:
- 1971:
- 1971:
- 1973:
- 1973:
- 1973:
- 1973:
- 1974:
- 1975:
- 1978:
- 1985:
- 1991:
- 1993:
- 1996:
- 1997:
- 1999:
- 2001:
Ryan Adams [op Hank Williams-tribute Timeless]
- 2009:
- 2012:
Hank Wiliams' versie leunt aan bij die van Rex Griffin, inclusief tekstwijzigingen die Rex had aangebracht. Hanks versie was noch blues, noch country en ook niet door hemzelf geschreven. Toch was dit de song die hem definitief lanceerde. Hank nam dit op omdat het een favoriet nummer was bij het Louisiana Hayride-publiek wat hij toen gedoemd leek het zijne te moeten noemen omdat zijn drankprobleem een zuivere carrière in de meer prestigieuze Grand Ole' Opry in de weg stond. Met zijn klaaglijke jodels maakte hij de tekst voor iedereen verstaanbaar, met resultaat. Maar liefst 16 weken stond het op n°1, het begin van een legendarische carrière. Hank Wiliams werd een van de weinige figuren die de hokjesverdeling in C&W, R&B en pop oversteeg. Onbetwiste 'vader van de na-oorlogse country', maar tegelijk ook opgenomen in de Rock 'n Roll Hall Of Fame. Frank Ifield had hier in '61 in de UK ook een n°1 mee, maar hem zien we daarom nog niet zo gauw in het Pantheon der Onsterfelijken belanden.
