Artiest: Elisabeth Welch
Auteur: James Johnson/Cecil Mack
Jaar: 1923

Dans en tune (waarop alle latere versies voortgaan) geïntroduceerd in Miller & Lyles' all-black revue Runnin' Wild, in een productie van George White; choreografie: Elida Webb; dansers: The Dancing Redcaps, zichzelf ritmisch begeleidend met handgeklap en voetengestomp (vooral dàt was de gimmick), muziek: James P. Johnson; woorden: Cecil Mack, de man die ook Shine schreef. De charleston kunnen dansen werd een gunstig criterium voor zwart potentieel huispersoneel. Overal werden charlestondansdemonstraties en -competities gehouden, almaar wilder en sensueler. De Bostonse Pickwick Club stortte in tijdens het dansen van de charleston en daarbij kwamen 50 mensen om. Nooit eerder was ritme (handgeklap en voetengestamp) zo belangrijk voor een succesnummer. Moraalridders slaakten wanhopige verzuchtingen bij berichten over jonge dames die hun korsetten uittrokken voor de nodige bewegingsvrijheid.

James P. Johnson was net als Jelly Roll Morton een link tussen ragtime en jazz, alleen waar Morton de New Orleans-link vertegenwoordigde, stond Johnson voor de link naar New York. Exponent van de stride school en opgegroeid in Harlem waar hij omstreeks 1913-'14 pianist was in de Jungle Casino, een danstent voor zuiderlingen. Die werd toen bezocht door een stel matrozen uit Charleston, South Carolina. Gefascineerd door hun black and proud-manier van lopen, vatte hij dat hi-steppin' in een onweerstaanbare dansstep en -tune. De naam is hij dus niet ver gaan zoeken. De dans zelf bestond al van voor 1905, want toen leerde tekstschrijver Noble Sissle hem in Savannah, Georgia.