Artiest: Duke Ellington Orch.
Auteur: Ted Grouya/Ed Anderson
Label: Victor
Jaar: 1941

Zang: Herb Jeffries. Grouya was een Roemeense Ellington-fan en schreef dit speciaal voor zijn idool. In zijn naiviteit wou hij zijn compositie zelfs persoonlijk aan the Duke afgeven, maar na een concert in Philadelphia raakte hij niet voorbij de security en liet hij zijn vodje toen maar via zanger Herb Jeffries aan de meester bezorgen. Eerst kreeg Billy Strayhorn het te horen en terwijl die de melodie uitprobeerde op piano bestelde Duke gelijk een arrangement. Opgenomen terwijl de band was ingehuurd voor all black Hollywood-musical Jump For Joy.

Flamingo was 50 jaar geleden het soort culthit dat in staat was van alles op gang te brengen; clubs die ernaar genoemd werden en dergelijke, zoals die in de Londense Wardour Street. Georgie Fame heeft daar nog faam gekend en de vroegste incarnatie van Them. The Stones waren toen nog wat te witjes voor de Flamingo, zeer tot ongenoegen van drummer Charlie Watts die alleen al bij de naam Flamingo zijn hele muzikantencarrière van voor af aan opnieuw zag beginnen: "The strength I got into listening to jazz at the age of 12 was cause I heard a guy called Earl Bostic who had a n°1 with a record called Flamingo, and he played the saxophone, alto saxophone. And from that I bought Charlie Parker, which is a bloody big jump for a 12 year old to do but it was quite normal for me at the time." Met andere woorden: Earl Bostics Flamingo was voor Charlie zoiets als de eerste Rolling Stones-singles voor een hele generatie na hem, het is te zeggen: dié kwamen dan weer via de Stones op blues van Howlin’ Wolf en Slim Harpo uit, wat soms ook geen evidente jump was voor 12 year olds. Om terug bij het origineel uit te komen: in de loop der jaren heeft Charlie Watts de kit van Sonny Greer, drummer achter Duke, aan zijn drumscollectie kunnen toevoegen.