Artiest: Walter Catlett
Auteur: George Gershwin/Ira Gershwin
Jaar: 1924

In Broadway-musical Lady Be Good, oorspronkelijk getiteld Black-Eyed Susan, maar deze song bleek zo betoverend dat al gauw de wijziging werd doorgevoerd. Ook Fascinating Rhythm zat in die musical.

George Gershwin was amper 21 toen Al Jolson in 1919 zijn Swanee adopteerde. Meteen zat George op rozen. Die hit uit Simbad werkte als Sesame: alle deuren van Broadway gingen voor hem open. En ze kenden hem daar al want hij was toch dat jong menneke dat al op z’n vijftiende als plugger bij hen langskwam? Zijn verhaal begon dus al voor de roaring twenties goed en wel op gang kwamen en dan is een situatieschets en tijdsbeeld misschien wel even op zijn plaats. Niet alleen voor de jongsten onder ons moeilijk voor te stellen maar er was toen nog geen radio, geen telefoon, nauwelijks platen, nauwelijks autos, nauwelijks filmzalen. In veel middenklaswoningen stond wel een staande piano, wat maakte dat componeren belangrijker was dan uitvoeren. Populariteit werd niet gemeten in virtuositeit maar juist in eenvoud. Als de middenklasse het op zijn staande piano kon spelen werd het populair, niet wanneer enkel die of die stem of die of die topmuzikant dat aankon. Gershwins muziek was zo eenvoudig en zo naturel dat ze niet slecht kon gespeeld worden. Zelfs slecht gespeeld klonk ze goed! Ook op Broadway was eenvoud troef. Composities van Irving Berlin en Jerome Kern waren de maatstaf. George Gershwin hoefde maar in hun voetsporen te stappen, Joodse immigrantenvoetsporen, net als de zijne. Nu is een goede tune niet alleen zaligmakend, daar hoort ook een passende tekst bij. Componist en tekstschrijver waren twee afzonderlijke beroepen op Tin Pan Alley, die twee moesten al goed op elkaar ingespeeld zijn om resultaat te boeken. De beste partner die George Gershwin ooit heeft gehad was zijn eigen oudere broer Ira. Hun verschillen als kind - George exuberant, Ira eerder ingetogen - vulden elkaar wonderwel aan als volwassen songschrijversduo. Ze stortten zich ook meteen op hele musicals en dan wou het resultaat aanvankelijk nog wel wat mank lopen. Hun musical Lady Be Good bv. werd naar Broadway-normen te traag bevonden en was geen lang leven beschoren. Wat niet kan gezegd worden van sommige songs daaruit: die gingen een eigen leven leiden. Titelnummer Oh! Lady Be Good werd achteraf zelfs een jazzstandard.