Artiest: Kelly Harrell & the Virginia String Band
Auteur: Kelly Harrell
Label: Victor
Jaar: 1927

Met fiddler Posey Rorer die ook deel uitmaakte van Charlie Poole's North Carolina Ramblers. Harrell speelde zelf geen instrument en had dus telkens begeleiders nodig, waardoor hij aan het begin van de depressiejaren zijn contract bij Victor verloor. Ralph Peer, de muziekuitgever die Kelly gevolgd was van bij OKeh tot bij Victor, had Charles Giteau onder Kelly's naam laten registreren toen hij erachter kwam dat de tune ouder was dan de moordpartij in de song, maar dat zich niemand als ware rechthebbende had gemeld.

Charles Guiteau was de moordenaar van president James Garfield in 1881. Een ex-lid van de Oneida Community, een religieuze sekte die de vrije liefde voorstond, iets waar Charles al te overijverig voor te vinden was, waardoor hij daar werd buitengesloten. Na een mislukte poging om een krant op te richten gebaseerd op de Oneida-leer (The Daily Theocrat), verwierf hij een graad in de rechten en stichtte een bedenkelijk zakenkantoor in Chicago. Later schreef hij een theologisch boek (The Truth) dat geheel geplagieerd was op het werk van Oneida-stichter John Noyes en een speech ter ondersteuning van republikeins kandidaat Garfield in de verkiezingsstrijd voor het presidentsschap in 1880. Toen Garfield uiteindelijk won was Guiteau ervan overtuigd dat zijn speech daartoe de doorslag had gegeven en hij begon de nieuwgekozen president te stalken. Meer bepaald aasde hij op haast gênante wijze op een ambassadeurspost in Europa. Toen hem beleefd verzocht werd zich niet langer in de buurt van het Witte Huis op te houden sloegen de stoppen door. Hij kocht zich een revolver, een opvallende zilveren die mooi zou presenteren in het uitstalkastje van het museum dat ongetwijfeld na de moord zou worden opgericht, liet zelfs vlak voor zijn fatale daad zijn schoenen poetsen en had ook al een taxi besteld om hem achteraf naar de gevangenis te voeren. Guiteau, die als twee druppels water op wielrenner Frank Vandenbroecke leek, werd het jaar nadien veroordeeld en opgeknoopt, tot groot jolijt van marktzangers, persmuskieten en zelfs ontsnappingskoning Harry Houdini die zich achteraf liet opsluiten in Guiteaus cel en er nog uit weggeraakte ook. Om maar te zeggen dat Kelly Harrell niet alleen stond met zijn 'ode': ook Johnny Cash had het nog over deze murder case in zijn Mister Garfield ('65).