CLARINET GETAWAY
Aangemaakt op 06/11/2001Laatste aanpassing op 05/04/2024
Artiest: Jimmy O'Bryant's Washboard Band
Auteur: Jimmy Blythe
Label: Paramount
Jaar: 1925
Bandleader uit Arkansas die korte tijd in een band zat met Jelly Roll Morton, W.C. Handy en King Oliver. Opereerde in Chicago als begeleider van onder meer Ida Cox, Alberta Hunter, Ma Rainey en Ethel Waters. Zijn band bestaat hier uit vier man, met naast hemzelf op klarinet, auteur Jimmy Blythe op piano, Bob Shoffner op kornet en inderdaad Jasper Taylor op wasbord.
Covers:
- 1930:
Wingy Manone [als Tar Paper Stomp]
- 1930:
Barbecue Joe & His Hot Dogs [als Tar Paper Rag; alias voor Joseph 'Wingy' Manone; gebruikte dit synoniem voor opnamen bij Gennett]
- 1931:
Fletcher Henderson [als Hot 'n' Anxious met de Baltimore Bell Hops]
- 1932:
Don Redman [idem]
- 1935:
Mills Blue Rhythm Band [als There's Rhythm In Harlem, geschreven door Joe Garland die sax speelde in all black band geleid door Lucky Millinder]
- 1938:
Edgar Hayes [eerste versie als In The Mood; met Joe Garland voor Decca]
- 1939:
Chu Berry [als Jumpy Nerves, crediting Wingy Manone]
- 1939:
Glenn Miller [als In The Mood; n°1 US]
- 1939:
Al Donahue [idem; eerste gezongen versie; zang: Paula Kelly; tekst: Andy Razaf]
- 1939:
Artie Shaw [idem]
- 1941:
- 1952:
- 1955:
- 1959:
Ernie Fields [top 5 US]
- 1960:
Jerry Lee Lewis [onder alias The Hawk]
- 1962:
- 1964:
- 1974:
- 1976:
- 1977:
Ray Stevens [alias Henhouse Five Plus Two; hit UK & US]
- 1982:
- 1983:
Stars On 45 [als The Star Sisters in Andrews Sisters-medley; n°1 B & NL]
- 1989:
- 2000:
- 2006:
Puppini Sisters [alle als In The Mood]
In The Mood is dus om te beginnen niet origineel van Glenn Miller. Het is geschreven door Joe Garland en Andy Razaf en de eerste die het opnam was Edgar Hayes in 1938. De klarinetriff bestond bovendien al van vóór het nummer In The Mood heette. Don Redman gebruikte die riff al duidelijk aan het begin van zijn Hot 'n' Anxious in '32, Barbecue Joe & His Hot Dogs zelfs al in '30 aan het begin van hun Tar Paper Rag en volgens de gezaghebbende jazzcriticus Leonard Feather is dat het origineel van de riff uit In The Mood, gedefinieerd door de eenarmige trompettist Wingy Manone, schrijver van die Tar Paper Rag en door hemzelf al opgenomen in '29 als Tar Paper Stomp. Wie echter de Originals-afleveringen gehoord heeft waarin de Clarinet Getaway van Jimmy O'Bryant aan bod is gekomen zal moeten toegeven dat ook Wingy Manone zijn inspiratie elders is gaan zoeken. Niet dat we er een rassenkwestie van willen maken maar al die semiobscure Glenn Miller-voorgangers zijn toevallig wel zwart.
