THAT'S NO WAY TO GET ALONG

Aangemaakt op 25/04/2006
Laatste aanpassing op 14/01/2021

Artiest: Robert Wilkins
Auteur: Robert Wilkins
Label: Brunswick
Jaar: 1929

Bluesgitarist met Cherokeebloed. Opgenomen in de Peabody Hotel in Memphis. Songgegeven gebaseerd op de Bijbelse hymne The Prodigal Son (Chisholm/Stebbins) uit 1921. Banjospeler Dock Boggs nam daar een versie van op in '63.

Covers:

1964:

Robert Wilkins [als The Prodigal Son op Piedmont label]

1968:

Rolling Stones [idem; met Ry Cooder ipv Brian Jones]

1973:

Sonny Landreth [idem; voor Huey Meaux's Crazy Cajun-label]

1992:

Michelle Shocked [feministische variant als Prodigal Daughter]

2001:

Richard Johnston

2004:

Janiva Magness

2010:

Eric Clapton [met J.J. Cale]

Wilkins nam zijn blues gebaseerd op gospel later effectief ook als gospel op. Volgens Lane Wilkins (Robert's kleindochter) verruilde haar grootvader zijn devil's music in church music in 1942 toen zijn vrouw Ida Mae ernstig ziek werd. Ook andere herontdekte oude bluesmen deden zo'n belofte aan God ergens tussen hun prille opnamen ('20s, '30s) en hun revival-opnamen ('60s). De Prodigal Son is de verloren zoon die terugkeert naar huis na slechte ervaringen met lowdown women. Het is die spiritual die door de Rolling Stones werd overgenomen op hun Beggars Banquet-lp. Je zou verwachten dat Wilkins daar toen voor een stuk beter van werd maar niets is minder waar. Robert zag geen cent van die Stones-cover; waarna die zich voor de tweede keer gedesillusioneerd terugtrok uit de muziek. Hij concentreerde zich vanaf toen op zijn gezin en zijn kerkelijke bezigheden en leefde nog 20 jaar in relatieve gezondheid verder. Hij stierf in '87 op gezegende leeftijd.

Contact


Nieuwe suggesties, aanvullingen en/of correcties kunnen steeds per post of via e-mail naar onderstaand adres verzonden worden:

Arnold Rypens
Rozenlaan 65
B-2840 Reet (Rumst)

info@originals.be

No Facebook No Twitter