Artiest: Marie Dubas
Auteur: Raymond Asso/Marguerite Monnot
Label: Pathé-Marconi
Jaar: 1936

Gewezen operettester, later vedette van de music-hall, la chef de file voor zoveel andere "chanteuses fantaisistes", Piaf voorop. Marie was zo'n 20 jaar ouder dan Edith. De muziek is geïnspireerd op een melodie van Wal-Berg: Mon coeur est léger, voor het eerst gebracht door Lys Gauty in 1934.

Chanson over een Vreemdelingenlegioensoldaat dat in 1936 onrechtstreeks sympathie opriep voor de activisten van het Front Populaire. Auteur Raymond Asso had zelf in l'Armée d'Orient gezeten. Hij was ook de man die de carrière van La Môme Piaf onder handen nam toen die helemaal in het slop dreigde te geraken na (nooit bewezen) verdenking van (ongewilde) medeplichtigheid aan de moord op haar eerste impressario Louis Leplée. Edith smeekte hem om nieuw repertoire en Raymond was best bereid haar dat te geven. Omdat zij de laatste tijd zo vaak in Parijse kazernes had opgetreden, (dat betaalde wel niet zo goed maar het was er ten minste warm), wou ze repertoire dat die mannen aansprak en dan was Mon légionnaire de geknipte keuze. Volgens een van de vele Piaf-legendes zou zij rond die tijd een korte verhouding hebben gehad met een Parijse recruut die net als in het chanson op zijn hart een tattoo droeg met het woord "Personne". (My name is nobody!) Nu stond Asso ook in contact met de veel oudere Marie Dubas, waar Piaf de grootste bewondering voor had. Wat niet belet dat kleine Edith behoorlijk verontwaardigd was toen bleek dat Marie 'haar' Légionnaire eerder in handen had gekregen dan zij. Versie van Asso: Edith wou er niet van weten omdat zij de muziek te cabaretesk vond. Bovendien gaf niet hij maar de uitgever het nummer aan Marie. Versie van die uitgever: Neen, dat moet de componiste Marguerite Monnot geweest zijn. En die speelde de zwarte piet dan weer door naar Asso. Wie het ook moge geweest zijn, beide versies mogen er wezen; in die van Marie Dubas lijkt het brandend zand nog zelfs heviger te ruiken. ("Il était mince il était beau, Il sentait bon le sable chaud…") Typisch Gainsbourg dan weer om de controverse op te zoeken door dit als man te zingen.