Artiest: Rolling Stones
Auteur: Mick Jagger/Keith Richards
Label: demo
Jaar: 1964

Akoestische ballade met enkel Mick & Keith. Kingsway Studio, Londen.

Marianne Faithfull lijkt eerder op een raakgekozen punkpseudoniem, maar ze heet wel degelijk zo. Zij is de dochter van Glynn Faithfull, een Londens academicus, en Eva von Sacher-Masoch, een Oostenrijkse barones, achternichtje van Leopold von Sacher-Masoch, de 19de-eeuwse auteur die zijn naam gaf aan het masochisme, zie zijn beruchte werk Venus Im Pelz (Venus In Furs). Dat begon dus al goed. Marianderl (zoals ze door haar moeder werd genoemd) bracht bijna tien jaar van haar jeugd door in een ascetische nonnenkostschool, waar ze geen vrienden had en veel las. Wat ze daar aan artistieke expressie tekortkwam kreeg ze in gebroken Engels van haar moeder mee en van haar eerste vriendje en toekomstige echtgenoot, Cambridge-student John Duncan. Opvallend hoeveel invloed die had binnen het gebrancheerde Londense milieu anno 1964. John was vriend aan huis bij Peter Asher, broer van actrice Jane Asher waar Paul McCartney toen mee was. John was ook close met de half aristocratische Andrew Loog Oldham, manager van de toen nog net niet doorgebroken Rolling Stones. Oldham die ook de slogan bedacht: Would you let your daughter marry a Rolling Stone? Werd op een societyfeestje voorgesteld aan die mooie echtgenote van John Duncan. Dan lees je altijd in biografieën dat hij haar toen vroeg of ze kon zingen. Dat hoefde hij niet eens te vragen, met zo’n look hoef je dat niet eens te kunnen. Andrew vroeg haar gewoon of ze geen plaatje wou opnemen. Een Mona Lisa, vers van de nonnenschool, zoiets moest Andrew moeiteloos kunnen verkopen, of ze nu kon zingen of niet. In het concurrerende kamp in Liverpool bouwde Brian Epstein toen een imperium uit met naast The Beatles o.a. Cilla Black; welnu: Marianne Faithfull zou Andrew Oldhams Cilla Black worden. Hij vroeg aan de daar ook aanwezige Mick & Keith of die geen song konden schrijven voor die 17-jarige. Zoals hij dat zag: een song met hoge kloostermuren errond, kleine betraliede ramen en geen seks. Andrew Oldham had geluk: de Stones hadden zo’n song al. Wisten er alleen zelf geen blijf mee. Bij hen heette die toen nog As Time Goes By, maar om geen verwarring te stichten met de gelijknamige hit uit Casablanca, maakte Oldham daar As Tears Go By van, wat op zich blijkbaar reden genoeg was om daar ook royalty's aan over te houden.