Artiest: Claude Michel
Auteur: Marzano/Luciano Manente/Beriat
Label: Carrère
Jaar: 1991

Zoals zo vaak al in het verleden bleef ook de editie '92 van het Eurovisie Songfestival niet bespaard van de plagiaatgeruchten. Nu werd de Belgische inzending beschuldigd, uitgerekend door de componist van een ander deelnemend lied aan de preselectie van de RTBF. Was die aantijging gegrond? Eerst de feiten op een rij. Meteen na het uitbrengen van Nous, on veut des violons op single, legde de Luikse componist Luciano Manente inderdaad een klacht neer bij Sabam, bewerende dat het refrein van het geselecteerde lied plagiaat was van zijn compositie Décalcomanie, dat het jaar voordien een Waals hitje was voor Claude Michel. De schriftelijke klacht van Manente ging echter niet vergezeld van de vereiste 4000 fr. zodat Sabam de zaak niet in behandeling kon nemen en van enige gerechtelijke procedure was er ook al geen sprake. Alles wees erop dat het hele geval een reflex was van een slechte verliezer, iemand die vast zichzelf kan herkennen in het nummer van Morrissey: We Hate It When Our Friends Become Successful. Nu waren er nog die zo redeneerden: verscheidene andere "auteurs-compositeurs" die aan de finale van de preselectie voor Malmö deelnamen, vroegen in een open brief de nietigverklaring van het resultaat, waarop de RTBF-directie zich verplicht voelde te reageren bij monde van Hoofd Dienst Ontspanning Pierre Meyer. Olie op het vuur kwam er van de componist van het winnende lied, Claude Barzotti, die na al die hetze een nieuwe versie op single liet uitbrengen met vier gewijzigde noten, waardoor volgens hem het mogelijk plagiaat omzeild werd, maar wat tegelijk een vorm van schuldbekentenis inhield én een risico op schorsing door Eurosong zelf omdat men nu niet 100% meer te maken had met het nummer dat was geselecteerd! De soep werd - zoals zo vaak in Europese context - niet zo heet gegeten als ze werd opgediend. Voor een ander (en succesvoller) wakkere-Waalse-songschrijver-verhaal, zie: Ma vie fout l'camp.